Maar langzamer zeker klauterde ik uit het dal, ja en toen, gebeurde d'r in een keer zulke rare dingen, in zo'n krankzinnig tempo. Ik kan het niet eens allemaal vertellen, maar het komt erop neer, dat, in een keer had ik zestien zeeleeuwen!! Ja godverdomme! Wat moet ik daar mee, dat zegt me niks!
Maar ja, ik had ze! Nou, luister, toen ben ik, via via, in aanraking gekomen met een circus. En daar kon ik dan een act doen, met die beesten, maar dat circus, jonge, mijn god wat een ellende was dat!! Dat was zo iets treurigs, echt waar. Weet je hoe het heette? Circus Baf! Das de naam, circus Baf. Nou jonge, die tent alleen al, daar stonk het! Dat komt, omdat dat zeil, dat was gemaakt van verrot varkensleer, he. Van zieke varkens, daar hadden ze dat vel afgestroopt en daar een tentzeil van gemaakt. Nou jonge, als de zon erop stond, jonge, dan meurde dat naar bedorven bacon, zo'n gore, vieze, dooie slachthuis lucht, zo, stonk dat in die tent! Iedereen in die tent, zat ook zo eh. Nou, dan hadden we een, hadden we ook een spreekstalmeester, weet je wel, iemand die alles gezellig aan mekaar praat bij het circus, en bij ons was dat Julio Balthasarr. Uit Zierikzee. Maar die man, echt, die man, die was totaal. Ik zal je zeggen, zijn basisemotie was doodsangst. Zijn neutrale stemming was totaal over de rooie! Dat was ie in een normale stemming.
Overal, altijd. En die man moest alles gezellig aan elkaar praten! Nou, het was een drama! Begon er een voorstelling, had je eerst het orkest: een paar van die oude wijven met kapotte trompetten, hoorde je zo whahahoiei!!
En dan kwam ie op, he: Julio Balthasar! Whaahaahahaaahaha!! En dan kreeg ie maagkramp. Whoooooooo! Nou, dan moest ie weggesleept worden. En dan kwam de eerste act. En dat was een clown. Clowntje Kulkikulkikulki-eh, zo heette die. Ontzettende lul! Wat een arrogante zak stront was dat zeg.
Altijd z'n clownskleren aan, want clown ben je altijd en overal! Wat een lul!
En hij kon niks, dat was nog wel het ergste. Want zijn act was dit, echt waar, dit was z'n act: Eerst liep hij een kwartier lang alleen maar rond, met een ratel. Oioioioioioioioi. Oioioioioioio. Oioioioioioi. Dan zeg je mensen ook echt denken van. Oioioioioi. En daarna, heel ordinair, knoopt die z'n broek los, liet z'n broek zakken, tilt die z'n lul op en dan ging ie met een kwastje z'n zak blauw verven. Oioioioioioi. En vanaf dat moment ging het bergafwaarts! Want dan kregen we het spektakelstuk, mijn god:
Trapeze. Met de Sky Devils! De Sky Devils!! Echt waar, hadden ze twee schommels, zo hoog boven de grond. En dan kwamen er twee, dikke, kaalgeschoren nichten, Roy en Edgar: de Sky Devils. Gingen ze tegenover elkaar op de schommel zitten, hebben ze een kwartier lopen roken en dat was het. Oh man, daarna Gerrie en Tilly Raaimakers met een messenact. Gerrie en Tilly Raaimakers met een messenact. Die hadden niet eens de moeite genomen om die messen uit de verpakking te halen! Die stonden met een messenset, ingepakt en wel, op twee meter afstand van elkaar over te gooien. Daarna Otto en zijn wonderbroek. Dat was erg! Otto, die was ooit zo begonnen, dat ie allemaal spullen uit zijn broek haalde, zo van eh: Hoi! Hoi! Hoi! Hoi!
Maar hij was zo lui en laks en het interesseerde hem geen fuck! Dus, op een gegeven moment: het enige wat ie nog deed was, dan liep effe die piste in en wat die dag dan toevallig in z'n broekzak had zitten, dat gooide die in de piste en dat was het, dat was zijn act. Genant! Dan kwam tussendoor weer even Julio: Whaaahahaaahaaha! En dan kwam ie op, zo he, Otto, zo vanuit de coulises.(Doet Otto na) En dan ging die achter op een stoel zitten en zei
die: Ik ben kapot! Maar wat daarna kwam, dat was echt het allerergste. Dat was zo treurig. Gerard-Anton. Gerard-Anton, dat was gewoon een zwaar geestelijk gehandicapte man! Die hadden ze een cowboybroek aangetrokken en een gele trui en die werd dan duidelijk tegen ze zin op zo'n blinde knol gehesen. Dat wil die helemaal niet. Maar dan moest die dan op, werd die er zo opgeduwt, zo. En dan wil die er steeds vanaf, maar dan wordt die met van die stokken zou tegengehouden, zo. En die werd dan twee keer huilend die piste rond gereden: Whehehehehehe! Whehehehehehe! Nou, dan moest ik, met m'n zestien zeeleeuwen. Waar ik nul controle over had, ik stond alleen maar:
Rustig! Rustig! Hohoho! Dan was iedereen geweest en dan was de bedoeling dat je de grande finale kreeg. Allemaal nog een keer de piste rond met wat ze deden. Bij circus Baf was het: Act gedaan? Oh, mag ik effe intanken? De enige die er nog was, was Gerard-Anton, die had geen idee weer die was. En die moest dan op het laatst weer een keer, in z'n eentje, die piste rond:
Whehehehehehehehe! Verschrikkelijk. Ik weet nog dat ik op een gegeven moment dacht, effe zitten, na weer zo'n avond: Hans, dit circus stagneert jou artistieke ontwikkeling. En dat was ook zo. En toen ben ik weggegaan.
Achteraf wel een beetje nou, spijt niet, maar wel een beetje een lullig gevoel. Later kwam ik nog wel eens mensen tegen, en die zeiden dan: Nou Hans, toen jij wegging bij circus Baf, ja, toen is het allemaal een beetje in de versukkelling geraakt.