Waar zijn de helden? (Koelman, Metro, 2000)
We zaten even in een serieuze dip sinds Srebrenica, maar eindelijk heeft politiek corect Nederland de helden die het verdient. De cabaretiers Hans Teeuwen en Theo Maassen zijn met een rubberbootje geland op de Faeröer Eilanden, terwijl hen dat door de plaatselijke autoriteiten was verboden. Het duurde even voordat ze, slepend met hun opblaasboot in het nachtelijk duister, de veldwachter vonden maar uiteindelijk is de provocatie toch gelukt. Gearresteerd en drie nachten de cel in.

Ons heldenduo voer samen met Kim van Kooten, de vriendin van Teeuwen, mee op de Ocean Warrior, het actieschip van de radicale milieu-activist Paul Watson. Kim was aan boord om zich in te leven in haar rol in de actiefilm Ocean Warrior, de honderd miljoen gulden kostende rolprent over het leven van Watson. Maassen en Teeuwen hielden vakantie. "Maar na het zien van een BBC-documentaire over hoe eilandbewoners elk jaar walvissen op bloedige wijze afslachten, werd dat wel anders," aldus het duo bij terugkomst op Schiphol. "We besloten ze te provoceren. Daarom zijn we ook zo blij met onze arrestatie."

De rest van de persconferentie laat zich raden:
Teeuwen: "De bewoners van Faeröer Eilanden slachten elke zomer walvissen af."
Maassen: "Ze lokken ze een grote baai in en sluiten die dan af."
Van Kooten: "Oktober 2001 gaat Ocean Warrior in première."
Teeuwen: "Dan doden ze de dieren."
Maassen: "Met pikhaken."
Van Kooten: "Een echte familiefilm. Net zoiets als Free Willy."
Teeuwen: Een barbaarse traditie."
Maassen: "Ja, folklore durven ze dat te noemen."
Van Kooten: "Oktober 2001. Ocean Warrior. In een theater bij u in de buurt!"

Ik hoef u niet uit te leggen waar de opofferingsgezindheid van Hans Teeuwen vandaan komt. Zijn libido maakte hem begrijpelijkerwijs verminderd toerekeningsvatbaar. Wat Theo Maassen bezielde, is minder duidelijk. Met een rubberbootje ronddobberen in een haven, in gelaten afwachting van je eigen arrestatie, is weinig provocatief voor een cabaretier van zijn kaliber. Wellicht drong het te laat tot Maassen door dat hij zich voor het carrièrekarretje van Van Kooten had laten spannen. Want laten we wel wezen, het dierenleed dat op de Faröer Eilanden een maal per jaar gebeurt, is in Nederland aan de orde van de dag. Hier is het folklore om met zo weinig mogelijk voedsel, ruimte en geld zoveel mogelijk vlees uit een dier te halen. Met als hoogtepunt honderdduizenden kistkalveren die opzettelijk in veel te krappe boxen worden vetgemest. Want niet bewegen betekent niet alleen minder voer, maar ook slecht ontwikkelde spieren - en dus heerlijk zacht vlees.

Hopelijk erkent Maassen zijn dwaling en nodigt hij de lieden die grof geld verdienen aan deze vernietigingskampen voor dieren, uit voor een van zijn theatershows. Tijdens dat optreden zal hij - geheel volgens eigen theatertraditie - enkele boerinnen wreedzaam onteren door hen onder de rok en tussen de borsten te zitten. Deze schennis van de openbare eerbaarheid zal de sympathieke kleinkunstenaar wederom een taakstraf opleveren, maar als politiek minder correcte Nederlander ben ik gaarne bereid die voor hem te vervullen. Dat is dan míjn bijdrage aan de goede zaak, want zelf ben ik namelijk niet zo'n held.
(< Ga terug)