Vroeger he..vroeger toen geloofde ik altijd dat er ergens
op de wereld een sprookjesbos was. Met kabouters en heksen en reuzen en waar de dieren konden praten en daar was het altijd gezellig.. Nou ja..altijd..altijd, altijd, altijd, altijd,altijd, altijd, altijd ,altijd, altijd!!!!!!!!!!
Daar was het ook wel eens hommeles.. Maar dat was dan snel weer opgelost, dan was er bijvoorbeeld een heks, die had zich dan misdragen en hoppakee.. die werd gewoon het sprookjes bos uit gebonjourd! Of de heks kwam tot inkeer, dat kon natuurlijk ook.
Ik geloofde daarin, totdat ik een jaar of 25 was en toen snapte ik in 1 keer..het bestaat niet..en daar heb ik het zo moeilijk mee gehad.. Want al mijn illusies waren weg ..er bestonden geen heksen..er bestonden geen reuzen, Er bestonden geen elfjes, de dieren konden niet praten, geen sneeuwwitje, geen doornroosje, geen roodkapje, geen assepoester, geen repelsteeltje, geen gelaarsde kat.. Het was allemaal weg!!
Het enige..wat wel bestond..dat zijn kabouters! Ja die bestaan wel kabouters..alleen, snap je, die heten
geen kabouters..maar lilliputters..
Ja..en die wonen niet in het bos, maar in aangepaste
huizen wonen die. En die dragen geen puntmutsen en lange baarden, maar gewone mensen kleren, alleen in een hele kleine maat.. Ik kwam er eens eentje tegen..enne eeuh,
toen vroeg ik aan hem..eeuh, ja gewoon zo.. Ja, ja, wa..waarom die geen puntmuts op had.. Enne..hij werd erg kwaad! Ja..ik snapte er niks van, maar ja..eeuh.. het was wel in een bos waar ik hem tegen kwam, dus ik dacht.. Ja, dat is heel raar..maar ik kwam hem zo tegemoet gelopen zo en toen zei ik zo eeuh.. Hallo Kaboutertje, waar is je puntmuts?!!
Werd ie heel kwaad, begon ie met zand te gooien zo, dus ik zei hee hee hee hee hee.. En..en toen zei hij zo eeuh.. Ik ben godverdomme geen kabouter!!! Zei die.. En toen dacht ik, dit is vast een kabouter die het moeilijk heeft he.. Eentje die niet kan accepteren, dat ie een kabouter is.. Dus ik zei tegen hem..Je hoeft je niet te schamen hoor..Kaboutertje! Ik ben dol op kaboutertjes! Waar is je holletje? Toen werd ie helemaal rood, begon met zijn beentjes te stampen zo.. Doe toch rustig man.. En toen dacht ik van weet je wat.. ik moet hem gewoon even lekker stevig vastpakken, kusjes geven, dan wordt ie rustig.. Dus nou..ja, ik pak hem zo vast, wilde hem een kusje geven, begon ie te spugen! Gatverdamme! Ik zeg jij bent een stout kaboutertje!! En ik liet hem los. En toen ging ie op de grond liggen huilen.
Ik zei kaboutertje, je hoef toch niet te huilen, hhhmmmmmmmmm je moet niet huilen kaboutertje, waarom huil je nou! Hmmhh hm hm waarom huil je nou kaboutertje dat hoef toch helemaal niet. Je moet niet huilen kaboutertje. Hmm ik vind niet, kijk dan kaboutertje, kijk dan, koegie koegie koegie. He kaboutertje niet uhh, toen wou ik hem over zijn hoofd aaien, trok ie zijn hoofd weg, en hij bleef maar huilen.
Waarom huilt ie nou en toen dacht ik in een keer o ja natuurlijk..hij huilt, omdat ie verdrietig is!
Maar waarom? Omdat ie verdwaalt is! Tuurlijk! Kabouters komen toch nooit zo dicht bij de grote mensen wereld.. Ik moet hem terug brengen, naar het diepste punt van het bos..
Nou, toen heb ik hem bij zijn beentjes gepakt en een heel eind het bos ingesleept. Daar heb ik een holletje voor hem gegraven en hem ingeduwd, toen wou ik hem nog een snoepje geven, maar dat wilde die niet..nou ja..uuh, uuh..dan niet.
Enne, hij bleef maar huilen, klagen en schelden, maar ik zei: Nee kaboutertje..jij moet hierrrrrrrrrrrrr blijven wachten tot je vrienden je hebben gevonden..ja! Jij hoort niet in de grote mensen wereld. Wees maar blij dat je mij bent tegen gekomen.. Zo, nou moet ik gaan kaboutertje.
Enne ja..ben ik naar huis gegaan, want uuh ja, kom op..blijf niet aan de gang.
En toen heb ik thuis, speciaal voor het kaboutertje heb ik thuis..een walsje geschreven..