Ik wil eens naar de bereden politie kijken.
Ik wil eens naar de bereden politie gaan.
Ik dacht dan kunnen we samen eerst wat bami eten,
En daarna langs de weg gaan staan.
Ik wil eens naar de bereden politie kijken.
Maar helaas ging niemand met me mee!
Toen ben ik zelf ook maar thuis gebleven,
Want in m'n eentje vond ik niet zo'n goed idee, hallekidee!
En van je tralalala hatsieflatsie pots, hatsieflatsie pots, hatsieflatsie pots.
En van je tralalala hatsieflatsie pots, hatsieflatsie falderalderee, hollekidee!
En van je knoekie knoekie knoekie knoekie knoekie knoekie knots
Knoekie knoekie knots
Knoekie knoekie knots
Van je frulleriedupsieknupsiepupsiebulleriedupsiedee
Frulleriedupsiebobsiebolliedee, hollekidee!
********* ********* ********
lalalee lalalee lalalee
********* ********* ********
lalalee lalalee lalalee
********* ********* ********
lalalee
Jah, ik vond het wel een goed idee.
Ik dacht dan gaan we met z'n allen, gaan we een beetje kijken naar de bereden politie. Het zogenaamde gezag te paard.
Dus ik stel zulks voor binnen mijn sociale omgeving.
Wat denk je dat er gebeurt, hoongelach viel mij ten deel.
Ja! Allerlei kritische vragen in de trend van: ja, maar waarom dan? werden voorzien van een cynisch ondertoontje op mijn persoontje afgevuurd.
Maar hallo, het was een impuls!
Een impuls, die ik zelf ook niet nader kon duiden, verklaren, motiveren.
Dus ik hield mijn mondje dicht
Hoe denk je dat mijn sociale omgeving daarop reageerde?
Andermaal viel hoongelach mij ten deel.
Het ging vanzelfsprekend enige irritatie bij mij bewerkstelligen en een bloedbad was het gevolg.
Gelijk een bezetene, gelijk een barbaar ben ik losgegaan op mijn sociale omgeving dat mag je rustig weten.
En hoe lang duurde deze razernij? Nou, drieëntwintig minuten, exact.
En toen aanschouwde ik het door mij aangerichte slagveld.
Aldaar zag ik kapotgescheurde kleren, uitgetrokken haren, uitgebutste tandjes en natuurlijk heel erg veel huid, bloed en natuurlijk, hoe kan het ook anders, een enkel uitgelepeld oogballetje. Dit alles toebehorend aan mijn voormalige sociale omgeving.
En ik werd overvallen door een gevoel van melancholiek. Een traan liep langs mijn gelaat. Ik tuurde naar de drie kilo onaangeroerde bami op tafel.
Toen hoorde ik op straat een geluid: klik klak klik klak klik klik klak klik klak klik klak klik klik klak klik klak. Het waren de hoefjes van de bereden politie en alles wat ik kon denken was, tja, daar had je bij kunnen zijn! Maar helaas, het mocht niet zo wezen. Dit feest ging niet door. Helaas, pindakaas! Als u mij vraagt: Zeg kerelvent, deed dat pijn? Dan antwoord ik bevestigend: tuurlijk deed dat pijn Ol!