Jackson En Malone (Industry of Love)

Ik werd zo depressief, ik lag alleen maar in bed. Ik denk dat is mooi, ik blijf mooi hier. Er uit of ga je liggen? Mooi. En dat gaat stinken he, oioioioi, je krijgt ook zo'n soort zuur soort zweet zo. Stinkt enorm, die kleffe lakens en ja, zal je het hebben he, insecten. Tot op een bepaald punt, toen hadden die op gegeven moment ook iets van nee nee dit is echt eh. Oh man, ik wilde mijn bed niet meer uit. Ik had een deal gesloten met zo'n pizza jongen, ik zeg jongen hier heb je m'n sleutels, gooi elke dag even een pizza binnen, dan is het eh. Verschrikkelijk.

Ik moest iets verzinnen, weet je wel, iets waardoor ik weer, ja, blij werd! Ik denken, wat kan ik nou, en in een keer had ik het! Ik dacht, weet je wat ik doe! Ik ga naar een fopwinkel! Ik ga naar een fopwinkel! Naar de feestartikelen winkel, want bij mij in mijn buurt hadden ze een hele leuke feestartikelen winkel en die heette 'De gebakken poets'. En daar hadden ze leuke dingen jonge! Hadden ze bijvoorbeeld van die fopkots hebben ze en leg je ergens neer en kijk je van:
'He heeft iemand daar gekoktst?'
'Nee, dat is fopkots'
'Oh.. hahahahahaha'
Of zo'n nepdrol, die leg je dan op de piano.
'Wie heeft er nou op de piano gescheten?'
'Niemand, dat is een nepdrol'
'Oh.. hahahahaaa'
Leuk he? Van die leuke dingen joh, of hadden ze een opblaasboek , is ook leuk! Is iemand lekker aan het lezen en ineens zo van pffrt, hahaha. En een praatstok, die neem je mee naar het hondenrennen, zo'n praatstok he, en dan zit je naar de honden te kijken en als iedereen naar die honden zit te kijken dan tik je zo op die grond en dan doe je die stok zo:
'Mag ik een biertje?'
En dan iedereen van wie zei dat? En dan kijk je: 'mag ik een biertje?'
'Eh, het zal die stok toch niet zijn!'
'Jawel!'
'Oh.. hahahahaha'
Das leuk he? En natuurlijk van die nep limonade, denk je hmm lekkere limonade, ben je een maand zo ziek als een hond man, haha!

Ik denk, daar moet ik naar toe, weet je wel, naar de fopwinkel! Dus ik helemaal blij van dat besluit, hopakee, we gaan lekker naar de fopwinkel, ik spring op m'n fiets, lalala, naar de fopwinkel. Ik zet m'n fiets tegen de pui, ik kom die fopwinkel binnen en ik zeg:
'Fopwinkelexploitant, maak je borst maar nat! Want ik ga even heel erg veel fopspullen kopen!'
En ik begon zo te verzamelen en ik begon te stapelen en ik zet het op de toonbank en die man zegt nog zo van:
'Eh, oh feestje zeker?'
Ik zeg nee das gewoon voor mezelf, mag ik? Dankjewel. Ja, alles in van die grote zakken gestopt, twee grote zakken vol met fopspullen, helemaal blij was ik jonge, ik was helemaal gelukkig. Ik kom buiten, fiets gejat! God-ver-dom-me! Fiets gejat! Ik was kwaad jonge, en van twijfel laat ik die tassen vallen, hele straat be-zaait met fopspullen. Ik laat het er niet bij zitten, ik ga naar het politiebureau. Al m'n kleren uitgetrokken en ik stap die fopwinkel binnen en zeg tegen die man:
'Hier, pas jij op m'n kleren'
'Ja graag'.

Ik raap m'n fopspullen bij elkaar en ik ga naakt met twee zakken vol met fopspullen naar het politiebureau. Want ik dacht, als ik nou naakt naar het politiebureau ga wordt ik veel eerder geholpen. Wat blijkt? MOET IK GODVERDOMME NET ZOLANG WACHTEN ALS AL DIE ANDERE MENSEN! Dus ik zit daar in dat politiebureau weet je wel, op zo'n plastic stoeltje waar je niet kan bewegen want je zit vast, zit ik daar spiernaakt helemaal kapot met twee zakken vol met fopspullen, verschrikkelijk, verschrikkelijk. Op gegeven moment was ik aan de beurt dus moest ik bij de balie komen, stond er zo'n dikke vent achter de balie en die zegt tegen mij van wat is er gebeurd? En ik zeg:
'Mijn fie.. mij fie.. m'n fiets is gest..', en ik brak jonge! Ik brak en ik begon te huilen! En die agent was goed, die dikke agent, die zet z'n hand op die bali en springt eroverheen, trekt me naar zich toe en zegt:
'Rustig maar naakte man, rustig maar naakte man, we gaan doen wat we kunnen. We zetten onze twee beste mensen erop!'
En hij kijkt om en zegt: 'Hendriks! Bel Jackson en Malone!'

Twee minuten later vliegen de deuren open en daar kwamen ze binnen zeg, Jackson en Malone, wow! Wat een guys, wat een guys, wat een two pair of guys. Jackson en Malone, geweldige mannen. Jackson was een oudere neger, heel wijs, had dingen gezien, dingen meegemaakt weet je wel en hij is heel erg wijs, dat zag je aan z'n ogen. En dit was z'n laatste zaak, in een lange regenjas. En Malone was een beetje een jonge hond he, die was af en toe een beetje agressief, en af en toe ook zo dat Jackson wel eens dacht van eh, Malone, Malone, Malone! Weet je wel? Ja! Jackson komt meteen op mij af gelopen en hij zegt: 'Je hebt een probleem'. Ik zeg: 'Ja, hoe weet u dat?'. Hij zegt: 'Ja ik ben een professional'.
'Okay'.
'Maar meneer, je fiets is gestolen he?'
'Ja..'
'Kom met me mee'.

En ze namen me mee naar een kamertje, moest ik op een stoel gaan zitten en Jackson ging voor me staan en zegt: 'Jij wil natuurlijk je fiets terug?' Ik zei ja, en hij slaat om en zegt:
'HET GAAT NIET OM DIE FIETS! HET GAAT OM VEEL MEER DAN DIE FIETS! JIJ MOET JE VERTROUWEN TERUG KRIJGEN IN DE MENSEN! RUSTIG HANS! JE MOET RUSTIG BLIJVEN! NIET IN PANIEK RAKEN!'
'Ehh, Malone, Malone.'
'RUSTIG, RUSTIG!'
En ik dacht meteen, dit zijn professionals! Ik voelde me meteen zo goed, en hij zei tegen me: 'Hans, morgen komen we naar je huis, dan gaan we verder werken aan de zaak'.

De volgende dag wordt er gebeld en ik doe de deur open en daar stonden ze voor m'n deur, Jackson en Malone. Was een beetje raar, ze hadden tenniskleren aan, kort broekje en een t-shirt aan. Dus ik zo 'ja, hoezo?'
'Ja we hadden beetje getennist'
'Oh kom binnen'.
En Jackson zei: 'Hans, ik moet eerlijk zijn. Deze zaak kan lang gaan duren, voorlopig komen wij bij je wonen en eh.. Hans, vind je het erg om een zender te dragen?'
Ik zeg: 'Nou als het de zaak helpt'.
'Malone, de zender!'
Kreeg ik een zender dat was zo'n groot kastje, werd op mijn rug getaped en op mijn buik twee grote microfoons en dat viel op want dat was een grote bult en daar moest dan zo'n Mexicaanse poncho werd er overheengetrokken zo. Dan de koptelefoon en daaroverheen een sombrero want anders viel die poncho weer teveel op. En ja, dat was dan de zender, die moest ik 24 uur per dag ophouden. En eh, ja en eh, dat was niet zo'n goede zender dus Jackson en Malone liepen met koptelefoon altijd 20 meter achter mij zo. Ja en die begonnen zich met alles te bemoeien wat ik deed. Als ik dan bij een winkel was geweest:
'Dat kan aardiger tegen die cassiere Hans!'
'Ja, dat dacht ik wel'
'Goed zo!'
Want soms waren ze ook wel heel lief weet je wel, liep je in de stad en in ��n keer van:
'Hans!'
'Jaaa?'
'Malone en ik vinden je lieehieef, Malone en ik vinden je lieehieef.'
Maar soms ook om 4 uur 's nachts, lag ik net lekker te slapen en dan:
'Hans, Hans!'
'Huh huh, jaaaaa?'
'Gewoon.. '
En dat is een halfjaar lang zo doorgegaan, een halfjaar lang en ik begon last te krijgen van m'n rug en alles en toen zei ik op gegeven moment tegen Jackson, ik was alleen met Jackson, en Malone, ik weet niet waar die was. Ik zei tegen Jackson:
'Jackson, moeten we niet zo langzamerhand stoppen met het onderzoek? Ik zie geen resultaat.'
En het gezicht van Jackson, hij zei:
'Wat? Stoppen met het onderzoek? Hans ik, dat meen je niet toch? Hans, dit is toch een grap of niet Hans? Ha-ha-ha-ha. Een grap toch Hans? Jij wilt stoppen met het onderzoek? NU?! NA ALLES WAT WE HEBBEN MEEGEMAAKT, WIL JIJ STOPPEN MET HET ONDERZOEK? Hans, dat kan niet, Hans! Dat mag niet! Dan is je leven verloren Hans! En denk toch aan ons, aan Malone en aan mij, we moeten door, Hans! Kom met me mee, kom met me mee.'

Ik stapte bij hem in de auto, en we reden naar het centraal station. Daar bij het centraal station stonden duizenden fietsen, en ik zag een man bij die fietsen. En Jackson zei:
'KIJK! ZIE JE DIE MAN? ZIE JE WIE HET IS?'
Ik zei: 'Is het.. Malone?'
'Het is Malone Hans, en weet je wat die aan het doen is Hans? Malone is van al die fietsen de vingerafdrukken aan het nemen, zo is hij met deze zaak bezig Hans. Hij eet niet meer, hij slaapt niet meer, hij heeft z'n moeder geslagen Hans! Voor jou! En jij wilt stoppen met het ONDERZOEK? Dat zou ik nog maar eens nog maar eens in de knop breken Hans, WE MOETEN DOOR! WE MOETEN DOOR!'
Ik zei okay ja, dan zien we het nog wel even aan ja..

Zijn we dan weer een halfjaar doorgegaan, die zender mocht af en die sombrero mocht ik ophouden, ik weet niet waarom. En toen in een keer, toen zag ik ze een tijdje zag ik ze minder. Hadden ze een hond gekocht, waren ze vaak in het park mee aan het spelen. En op een nacht wordt er gebeld, ik doe de deur open en voor mijn deur stond een spiksplinternieuwe fiets. Ik dacht, wow! Wat geniaal! Dat je eerst alle mogelijkheden onderzoekt, ieder ingangetje, en dan uiteindelijk besluit; nou, misschien beter om een nieuwe fiets te kopen.. Nou, het was Jackson's laatste zaak, die ging met pensioen. Voordat die wegging, want hij ging een duikschool beginnen in Aruba, zei die tegen mij:
'Hans, let een beetje op Malone, want soms doet die een beetje raar en ik ben er nu niet meer om voor hem te zorgen.'
Dus ik bel Malone op en ik zeg, he Malone, dit is Hans.
'JA!', zei die.
Ik zeg ja hier met Hans.
'JA inderdaad!'
Ik zeg ja hoe gaat het?
'JA JUIST INDERDAAD!'
Ik denk wat is dit nou, en toen ben ik naar hem toegegaan en toen zat die thuis voor de tv en echt bij alles wat op tv kwam:
'JA! JA! INDERDAAD! JUIST! JA! PRECIES! JA! JE ZEGT HET! JA! ABSOLUUT! ABSOLUUT! JAAHAA! OH JA! JA! INDERDAAD! JA! GENAU! JA! PRECIES! JA!'
En ik denk, wat is dit weet je wel. Ben ik met hem naar een psychiater gegaan, en die zei meteen van ja dit is een duidelijke zaak van bevestigingswaan. En het werd steeds erger die bevestigingswaan jonge, stond die daar verwaait in een regenjas langs de snelweg en bij iedere auto die voorbijkwam:
'JUIST! JUIST! JUIST!'
En zo liep die rond.
'JAAAHAA! JAAAJAAAJAAA! JAAA!'
Het enige wat hielp was als ik iets aangenaams voor hem zong.
'Malone, celebrate my love..'
En als ik dan even ophield met zingen:
'JAA! JAAHAA! JAA!'
Een man kon hem maar helpen, ik heb het vliegtuig genomen naar Aruba. Ik liep daar langs het strand en plots kwam daar uit de branding vol trots een zwarte man. We liepen elkaar tegemoet en hij keek me aan en het enige wat die zei was:
'Malone.'
Ik zei *knik*.
We namen het vliegtuig naar Nederland, we namen een taxi naar het huis van Malone en drie straten voordat we arriveerden hoorden we het al:
'JAAAAHAAA!'
Maar ze zagen elkaar, vielen elkaar in de armen en de bevestigingswaan was voorbij! Ze zijn weggegaan en nou hebben ze samen een schitterende meubelwinkel in Winschoten. Is toch heerlijk?


Deze tekst is uitgetypt door een van de mensen achter Hans Teeuwen.NET of door een inzending naar Hans Teeuwen.NET, bij het overnemen van deze tekst gelieve dan ook een vermelding naar Hans Teeuwen.NET te plaatsen.

(< Ga terug)